មង្គលសូត្រ គឺជាឈ្មោះព្រះសូត្រមួយ ជាសុភាសិតសម្តែងអំពីមង្គល៣៨ប្រការពួកពុទ្ធសាសនិក តែងសូត្រក្នុងវេលាធ្វើកិច្ចជាមង្គល ( អាវាហ៍វិវាហ៍ ) ណាមួយ ។
មង្គលសូត្រមាន៣៨ប្រការគឺ៖
- មង្គលទី១៖ មិនសេពគប់ បុគ្គល ពាល
- មង្គលទី២៖ សេពគប់ បុគ្គល ជាបណ្ឌិត
- មង្គលទី៣៖ បូជាចំពោះបុគ្គលដែលគួរគោរពប្រតិបត្តិបូជា
- មង្គលទី៤៖ រស់នៅក្នុងទីកន្លែងដ៏សមគួរប្រកបដោយផាសុកភាព
- មង្គលទី៥៖ បានធ្វើបុណ្យទុក
- មង្គលទី៦៖ តម្កល់ខ្លួនក្នុងអំពើល្អ
- មង្គលទី៧៖ ជាពហុស្សូត
- មង្គលទី៨៖ ប៉ិនប្រសប ក្នុងកិច្ចការងារ
- មង្គលទី៩៖ ត្រូវមានវិនិ័យ
- មង្គលើទី១០៖ វាចាជាសុភាសិត
- មង្គលទី១១៖ ត្រូវបម្រើមាតា ( ម្តាយ )
- មង្គលទី១២៖ ត្រូវបម្រើបិតា( ឪពុក )
- មង្គលទី១៣៖ សង្គ្រោះបុត្តនិងភរិយា
- មង្គលទី១៤៖ ការងារមិនច្របូកច្របល់
- មង្គលទី១៥៖ កិរិយាបរិច្ចាគទាន
- មង្គលទី១៦៖ ការប្រព្រឹត្តនូវធម៌
- មង្គលទី១៧៖ ការសង្គ្រោះញាតិ
- មង្គលទី១៨៖ ការងារមិនទោស
- មង្គលទី១៩៖ កិរិយាវៀរចាកនូវបាប
- មង្គលទី២០៖ មិនផឹកនូវទឹកស្រវឹង
- មង្គលទី២១៖ មិនប្រមាថក្នុងធម៌
- មង្គលទី២២៖ គោរពបុគ្គលដែលគួរនិងគោរព
- មង្គលទី២៣៖ មានកិរិយាបន្ទាបខ្លួន
- មង្គលទី២៤៖ សន្តោសចំពោះរបស់តាមមានតាមបាន
- មង្គលទី២៥៖ ភាពជាអ្នកកតញ្ញូ
- មង្គលទី២៦៖ កិរិយាស្តាប់នូវតាមកាល
- មង្គលទី២៧៖ សេចក្តីអត់ធន់
- មង្គលទី២៨៖ ភាពជាអ្នកប្រដៅងាយ
- មង្គលទី២៩៖ ការឃើញនូវសមណៈ
- មង្គលទី៣០៖ ការសន្ទនាធម៌តាមកាល
- មង្គលទី៣១៖ ព្យាយាមដុតនូវបាបធម៌
- មង្គលទី៣២៖ កិរិយាប្រព្រឹត្តនូវព្រហ្មចរិយធម៌ ( ធម៌ដ៏ប្រសើរក្រៃលែង )
- មង្គលទី៣៣៖ កិរិយាឃើញនូវអរិយសច្ច
- មង្គលទី៣៤៖ កិរិយាធ្វើឲ្យដាក់ច្បាស់នូវព្រះនិពា្វន(ឋានបរមសុខរបស់ព្រះពុទ្ធសាសនា )
- មង្គលទី៣៥៖ ចិត្តដែលមិនកម្រើក ញាប់ញ័រដោយលោកធម៌
- មង្គលទី៣៦៖ មិនមានសេចក្តីសោក
- មង្គលទី៣៧៖ មិនមាននូវកិលេស
- មង្គលទី៣៨៖ មានចិត្តក្សេមក្សាន្ត ។
