សាធារណៈមតិយល់ថាប្រាក់ឈ្នួលអប្បរមាក្នុងវិស័យវាយនភ័ណ្ឌ កាត់ដេរសម្លៀកបំពាក់និងផលិតស្បែកជើងនៅប្រទេសកម្ពុជាមានកម្រិតទាប ។ តើអ្នកយល់ថាការពិភាក្សាលើបញ្ហាកម្រិតប្រាក់ឈ្នួលអប្បរមាគួរតែពិចារណាលើកត្តាពាក់ព័ន្ធអ្វីខ្លះ ដើម្បីអាចទទួលបានផលប្រយោជន៍ប្រកបដោយសមធម៌ រវាងកម្មករនិយោជិតនិងនិយោជក ?

ប្រាក់ឈ្នួលអប្បបរមាក្នុងវិស័យវាយនភ័ណ្ឌកាត់ដេរសម្លៀកបំពាក់ និងផលិតស្បែកជើង ត្រូវបានដំឡើងជា បន្តបន្ទាប់ចាប់តាំងពីឆ្នាំ ២០០០ មក។ បច្ចុប្បន្នកម្មករនិយោជិតក្នុងវិស័យនេះទទួលបានប្រាក់ឈ្នួលអប្បបរមាចំនួន ១៤០ ដុល្លារអាមេរិកក្នុងមួយខែ។ ទោះបីយន្តការត្រីភាគីដែលសម្របសម្រួលដោយរាជរដ្ឋាភិបាល តាមរយៈក្រសួង ការងារ និងបណ្តុះបណ្តាលវិជ្ជាជីវៈ បានរៀបចំកិច្ចពិភាក្សា និងជំរុញដំណើរការនេះយ៉ាងសកម្មផុលផុសដោយឈរលើមូលដ្ឋានសិក្សាស្រាវជ្រាវជាក់លាក់ពីស្ថានភាពទីផ្សារការងារក្តី ក៏ពុំអាចបំពេញតាមការទាមទារចង់បានរបស់ភាគីសហជីពមួយចំនួនដែលប្រាថ្នាចង់បានប្រាក់ឈ្នួលច្រើនហួសពីលទ្ធភាពនៃការដំឡើង។ ដូច្នេះការទាមទារដំឡើងប្រាក់ឈ្នួលអប្បបរមាឱ្យកាន់តែខ្ពស់គួរតែពិនិត្យលើកត្តាពាក់ព័ន្ធផ្សេងទៀត ដើម្បីធ្វើជាមូលដ្ឋានក្នុងការសម្រេចចិត្តដូចជា ៖

• ត្រូវពិនិត្យលើកត្តាផលិតភាពការងារ និងជំនាញរបស់កម្មករនិយោជិត ដែលអាចបង្កើនតម្លៃបន្ថែមកាន តែខ្ពស់។
• ស្ថានភាពវិនិយោគនិងស្ថានភាពសេដ្ឋកិច្ចនិងជីវភាពរស់នៅរបស់ប្រជាពលរដ្ឋក្នុងប្រទេសកម្ពុជា។
• ការអនុវត្តច្បាប់បទដ្ឋានគតិយុត្តលក្ខខណ្ឌការងារនិងសុខដុមរមនាផ្នែកទំនាក់ទំនងវិជ្ជាជីវៈ។
• អត្ថប្រយោជន៍និងការគាំពារផ្សេងទៀតដែលទទួលបានក្រៅពីប្រាក់ឈ្នួលអប្បបរមា។
• ការព្យាករពីស្ថានភាពទីផ្សារនិងកំណើនសេដ្ឋកិច្ចក្នុងពេលអនាគត។
• ឆន្ទៈ និងយន្តការត្រីភាគី ដែលបានកំណត់ពេលវេលាចរចាជាក់លាក់សម្រាប់ការដំឡើងកៗ ឈ្នួលអប្បបរមា។