ផលប្រយោជន៍នៃការបែងចែកមានដូចជា ៖
- ផលប្រយោជន៍ទាក់ទងនឹងអាជ្ញាយុកាល ៖ អាជ្ញាយុកាលជារយៈពេលមួយកំណត់ដោយច្បាប់ ដែលផុតរយៈ ពេលនេះបុគ្គលម្នាក់អាចបាត់បង់សិទ្ធិណាមួយរបស់ខ្លួន ។ អាជ្ញាយុកាលមានពីរប្រភេទគឺ អាជ្ញាយុកាលនៃបទល្មើស និងអាជ្ញាយុកាលនៃទោស ។
- ផលប្រយោជន៍ទាក់ទងនឹងការអនុវត្តនីតិវិធី ៖ ក្នុងករណីបទឧក្រិដ្ឋព្រះរាជអាជ្ញាត្រូវតែបើកការស៊ើបសួរដោយធ្វើដីការបញ្ជូនរឿង ឱ្យស៊ើបសួរតាមមាត្រា ៤៤នៃក្រមនីតិវិធីព្រហ្មទណ្ឌ ។ បទមជ្ឈិមព្រះរាជអាជ្ញាមាន សិទ្ធិជ្រើសរើសក្នុងការបើកការស៊ើបសួរឬបញ្ជូនទៅជំនុំជម្រះផ្ទាល់ ឬក៏ប្រើប្រាស់នីតិវិធីនៃការបង្ហាញខ្លួនភា្លមបានកាលបើលក្ខខណ្ឌដែលមានចែងក្នុងមាត្រា ៤៧ នៃនីតិវិធីព្រហ្មទណ្ឌត្រូវបានបំពេញគ្រប់គ្រាន់ ។ ចំណែកបទលហុ ព្រះរាជអាជ្ញាត្រូវកោះហៅជនជាប់ចោទឱ្យចូលខ្លួនទៅមុខតុលាការជំនុំជម្រះដោយផ្ទាល់តាមមាត្រា ៤៩នៃក្រមនីតិវិធីព្រហ្មទណ្ឌ ។ ករណីបទឧក្រិដ្ឋការជំនុំជម្រះធ្វើឡើងដោយចៅក្រមបីរូបដែលសម្រេចជាសមូហភាព ឬហៅថាក្រុមប្រឹក្សាជំនុំជម្រះដោយមានការចូលរួមពីតំណាងអយ្យការមួយរូប ។ ក្នុងបទមជ្ឈិមនិងបទលហុ សាលាដំបូងជំនុំជម្រះជាចៅក្រមទោសតាមមាត្រា២៨៩ នៃក្រមនីតិវិធីព្រហ្មទណ្ឌ ។
- ការប៉ុនប៉ង ៖ តាមអត្ថន័យនៃមាត្រា ២៧ នៃក្រមព្រហ្មទណ្ឌ ការប៉ុនប៉ងក្នុងបទឧក្រិដ្ឋទាំងអស់ត្រូវមានទោស កាលបើលក្ខខណ្ឌដែលបានចែងនៅមាត្រា ២៧ ត្រូវបានបំពេញគ្រប់គ្រាន់ ។ ចំណែកការប៉ុនប៉ងក្នុងបទមជ្ឈិមត្រូវមានទោស ក្នុងករណីដែលច្បាប់បានចែងទុកជាមុនតែប៉ុណ្ណោះ ។ រីឯការប៉ុនប៉ងក្នុងបទលហុពុំមានការផ្តន្ទាទោសនោះទេ។
- ការផ្តើមគំនិតនិងការសមគំនិត ដែលបំពេញលក្ខខណ្ឌច្បាប់កំណត់ក្នុងការប្រព្រឹត្តបទឧក្រិដ្ឋ ឬបទមជ្ឈិមសុទ្ធតែមានទោសទំាងអស់យោងតាមមាត្រា ២៨និង២៩នៃក្រមព្រហ្មទណ្ឌ ។ ប៉ុន្តែមាត្រា ២៨និង២៩នៃក្រមព្រហ្មទណ្ឌពុំបានចែងពីការផ្តើមគំនិត និងការសមគំនិតក្នុងបទលហុមិនត្រូវទទួលការផ្តន្ទាទោសឡើយ ។
