កាលពីតូចធ្លាប់គិតថាបើធំឡើងវាប្រហែលជាស្រួលជាងនេះ មានភាពជាម្ចាស់ការលើខ្លួនឯង ចង់ធ្វើអ្វីក៏ធ្វើតាមចិត្ត។ តែមែនទែនទៅវាមិនដូច្នោះទេ ជីវិតពេលធំឡើងវាពិបាកជាងកាលនៅពីតូចរាប់ពាន់ដង ត្រូវទទួលបន្ទុកគ្រប់យ៉ាងក្នុងជីវិត ការទទួលខុសក៏កាន់តែខ្លាំងឡើងមិនអាចលែងសើចដូចកាលពីក្មេងបានឡើយ។ ពេលខ្លះក៏ហត់ ចង់ត្រឡប់ទៅរកអតីតកាលវ

វាមិនមែនជារឿងងាយស្រួលទេ នៅពេលអ្នកអ្នកសម្រេចចិត្តថាបោះជំឈានដើរទៅមុខ វាត្រូវឆ្លងកាត់ការសម្រេចចិត្ត និងគិតឱ្យបានច្បាស់លាស់មុននឹងដើរ។ ការដើររបស់មនុស្សធំ វាមិនមែនជាជំឈានដែលឥតប្រយោជន៍នោះឡើយ។ សួរខ្លួនឯងថាពេលនេះអ្នកជានរណា? ហើយត្រូវការអ្វីឱ្យប្រាកដ? ពេលដែលសម្រេចថាដើរហើយ ក៏ដើរឱ្យដល់ទីបំផុត បើវាដួលក៏ក្រោកឡើង រ

មានយុវជនម្នាក់បានសួរទៅកាន់គ្រូរបស់ខ្លួនថា “លោកគ្រូ តើមានវិធីសាស្រ្ដណាដែលអាចយកឈ្នះគូប្រជែងរបស់យើងបាន?” លោកគ្រូក៏បានញញឹមបន្ដិច រួចក៏រើសយកមែកឈើមួយដើម គូសលើដីនូវបន្ទាត់ត្រង់វែងមួយ។ លោកគ្រូមានប្រសាសន៍ថា “ចូរកូនធ្វើយ៉ាងណា ដើម្បីឲ្យបន្ទាត់ត្រង់នេះ ខ្លីទៅដោយមិនចាំបាច់លុបវា។ ពេលណាកូនរកឃើញចំលើយ ចាំមកជួបគ្រូម្

១. នៅពេលដែលយើងជិះយន្តហោះ យើងតែងតែលឺការណែនាំថា៖ នៅពេលដែលយន្តហោះជួបហេតុការណ៍អាក្រក់ណាមួយអ្នកត្រូវយកម៉ាស់អ៊ុកស៊ីសែនមកពាក់ឲ្យខ្លួនឯងជាមុនសិន មុននឹងជួយពាក់ឲ្យកុមារដែលរួមដ៉ណើរជាមួយ។ វាក៏ដូចគ្នាទៅនឹងអ្នកត្រូវតែខ្វល់ពីខ្លួនឯងសិន មុននឹងខ្វល់ពីអ្នកដ៏ទៃ ហើយនេះមិនមែនជារឿងអាត្មានិយមនោះទេ។ ព្រោះថាខ្លួនយើងត្រូវតែម

មានបុរស២នាក់ ដែលរស់នៅលើកំពូលភ្នំ២ជិតគ្នា។ នៅចំកណ្ដាលភ្នំមានព្រែកមួយ ជារៀងរាល់ព្រឹកបុរសទាំងពីរនាក់នោះ ចុះពីលើភ្នំដើម្បីរែកទឹក យូរទៅពួកគាត់ក៏ក្លាយទៅជាមិត្ដភ័ក្ដនឹងគ្នា។ ធ្មេចបើកៗ ៥ឆ្នាំកន្លងផុតទៅ។ មានថ្ងៃមួយ បុរសនៅភ្នំខាងស្ដាំមិនមករែកទឹក ធ្វើឲ្យបុរសនៅភ្នំខាងឆ្វេងគិតក្នុងចិត្ដថា ប្រហែលជាមិត្ដខ្ញុំគេងហួ

ច្បាស់ណាស់មានមនុស្សជាច្រើនធ្លាប់ឃើញរូបភាពនេះ ហើយនឹងអាចគិតថាវិចិត្រករដែលគូររូបនេះកំពុងតែធ្លាក់ក្នុងស្ថានភាពបែបនេះ ឬក៏ធ្លាប់ឃើញនរណាម្នាក់ធ្នាក់ក្នុងស្ថានភាពបែបនេះ។ រូបភាពនេះបង្ហាញពីរឿងពិតជាក់ស្តែងនៅក្នុងសង្គមសម្រាប់មនុស្សមួយក្រុមដែលកំពុងត្រូវតែប្រឈមមុខជាមួយសម្ពាធការងារដែលខ្លួនកំពុងធ្វើ ឬអាជីវកម្មរបស់ខ

មានកសិករម្នាក់មានសេះពីរក្បាល អូសរទេះ២ផ្សេងគ្នា។ សេះមួយក្បាលរត់លឿន ឯមួយក្បាលទៀតរត់យឺតៗ ដោយរត់បណ្ដើរ ទំពារស្មៅបណ្ដើរ។ ម្ចាស់សេះឃើញបែបនេះ ក៏យកឥវ៉ាន់ទាំងប៉ុន្មានពីរទេះសេះដែលរត់យឺត ទៅដាក់លើរទេះសេះដែលរត់លឿន។ សេះដែលខ្ចិលច្រអូសនោះក៏សើចហើយគិតក្នុងចិត្ដថា “ហាហា! លោកបងឯងកាន់តែប្រឹង កាន់តែត្រូវគេប្រើប្រាស់”។ តែ

១. អាចចំណាយពេលពេញមួយថ្ងៃក្នុងការ ឆាត និយាយទូរស័ព្ទ ដើរលេងជាមួយសង្សារឬមិត្ដភ័ក្ដ តែពេញមួយសប្ដាហ៍មិនដែលខលទៅសួរសុខទុក្ខឪពុកម្ដាយសូម្បីតែម្ដង។ ២. ចែករំលែករាល់ទុក្ខសោករបស់ខ្លួនលើបណ្ដាញសង្គម អស់ពីរឿងមួយដល់រឿងមួយទៀត ប៉ុន្ដែតើយូរប៉ុនណាហើយដែលអ្នកមិនបានអង្គុយជជែកលេងជាមួយឪពុកម្ដាយ ដើម្បីសួរនាំថាគាត់ចង់បានអី? ៣

ញុំមិនដឹងនោះទេថាពេលនេះខ្ញុំកំពុងតែទៅណា ដឹងត្រឹមតែម្យ៉ាងថាខ្ញុំនឹងដើរទៅ មិនថាវាជួបឧបសគ្គ ឬលំបាកយ៉ាងណាក៏ដោយ។ ដើរបណ្តើរគិតបណ្តើរសិនទៅ វាល្អជាជាងការដែលឈរកន្លែងដដែលមិនព្រមដើរទៅណា វាគឺពិតជាគួរឱ្យធុញណាស់ ហើយក៏គ្មានអ្វីរីកចម្រើនដែរ។ មិនថាកន្លងមកមានមនុស្សប៉ុន្មាននាក់ដែលគេមើលងាយ បន្ទាបបន្ថោកយ៉ាងក៏ដោយ ក៏បេះដូង

ការដែលមនុស្សពីរនាក់ស្រឡាញ់គ្នាវាគឺជារូបភាពដែលស្រស់ស្អាតស្រាប់ទៅហើយ។ ប៉ុន្តែមិនដឹងថាទិដ្ឋភាពនោះវានឹងអាចបន្តបានយូរប៉ុនណា? យល់ថាអារម្មណ៍នៃមនុស្សតែងតែមិនទៀង សុខៗក៏ល្អ មួយសន្ទុះក្រោយមកក៏ស្រាប់តែអន់ចិត្ត ពិបាកចិត្តដោយមិនដឹងខ្លួន ហើយក៏ទៅជះកំហឹងដាក់មនុស្សដែលគេមិនដឹងអី។ យល់ថាការដែលមនុស្សពីរនាក់ចែកផ្លូវគ្នាក៏