តើការបួសជាសាមណេរ និងការបួសជាតិក្នុងមានលក្ខណៈខុសគ្នាដូចម្ដេចខ្លះ ?

ការបួលជាសាមណេរនិងការបូសជាភិក្ខុមានលក្ខណៈខុសគ្នា ៖

+ ការបួសជាសាមណេរ

• កាលសម័យដើមការបួសនេះគេមិនកំណត់អាយុទេ បើពីសម័យពុទ្ធកាល​ការបួលជាសាមណេរ ចាប់ពីចាប់ពីអាយុ៧ ឆ្នាំប្រសិនបើក្មេងនោះនិយាយច្បាប់និងមានប្រាជ្ញា ។ ប៉ុន្ដែក្រោយមក​អ្នកបួសមានអាយុចាប់ពី ១២ឆ្នាំ ឬច្រើនជាងនេះរហូតដល់ ៨០ ឆ្នាំក៏បាន ។
• អ្នកបួសដជាសាមណេរត្រូវរក្សាសីល ១០ និង សេខិយវត្ត៧៤ឪ្យបានខ្ជាប់ខ្លួន ។
• ការរបួសជាសាមណេរ មានន័យថា បួសសងគុណម្ដាយ
• ជាទូទៅការបួសជាសាមណេរ ត្រូវឆ្លងកាត់ការបួសនាគជាមុនសិន  ។

+ ការបួសជាភិក្ខុ

• មានអាយុយ៉ាងតិច ២១ ឆ្នាំឡើងទៅ
• ត្រូវរក្សាសីល៤ ហៅថា ចតុបារិសុន្និសីល
• បាតិមោក្ខសំវរ សង្រួមតាមសិក្ខាបទ២២៧
• ឥន្ទ្រីយសំវរ សង្រួមឥន្រ្ទីយ៦
• អាជីវបារិសុទ្ធិចិញ្ចឹមជីវិតតាមគន្លងសេចក្ដីបរិសុទ្ធ
• បច្ចយសន្និសិត្ស ពិចារណាសិន សឹមបរិភោគបច្ច័យ៤
• ការបួសជាភិក្ខុមានន័យថាបួសសងគុណឪពុក ។